روز عاشورا  امام  حسین (ع) صحبت هایی با مخالفین خود داشت ولیکن آنها اجازه صحبت نمی دادند و با صحبت کردن خود اجازه نمی دادند حرف های امام ادامه و اتمام یابد. امام دیگر هیچ تلاشی نکرد ( فقط فرمودند شکم های شما از حرام پرشده است و حرف حق را نمی شنوید) از نظر من این مطلب درس های زیادی برای ما دارد که یکی از آنها را ذکر می کنم:

مشکل در اینجاست که  اکثرا دوست داریم دیگران را متقاعد کنیم در صورتی که ضرورتی ندارد چون هم خودمان را آزار می دهیم و هم دیگران

اگر این به این نکته (در ظاهر) کوچک در روابط توجه داشته باشیم اکثر اختلافات خانوادگی، شغلی و… مرتفع می شود.

شاید سوال شود اگر با دیگران بحث نکنیم تکلیف امر به معروف و نهی از منکر چه می شود؟

اول تکلیف خود را با خودمان روشن کنیم چرا با دیگران بحث می کنیم؟

1. برای تکلیف شرعی
2. برای دل خود

با خودمان صادق باشیم اگر برای انجام وظیفه شرعی این کار را می کنیم یک نگاهی به رساله های علما داشته باشیم و سپس نظر بدهیم در اینجا لینک  مجله حوزه را قرار می دهم تا مطالعه گردد. همان طور که مشهود است یکی از شروط وجوب امربه معروف و نهی از منکر ، موثر بودن آن است و

ما به عنوان انسان وظیفه داریم یکبار به فرد مقابل اطلاع رسانی نمائیم و اگر موثر نبود دیگر وظیفه ای نداریم.در حقیقت اگر فردی با یکبار شنیدن متقاعد نشد و دوست نداشت اجرایی کند ضرورتی در بحث نیست.

این سخن اقای آلبرت هوبارد را فوق العاده دوست دارم:

و اکثر افراد(دانسته یا نادانسته) برای آرامش دل خود با دیگران مجادله دارند و این مجادله ها منجر به دعوا، کدورت ، کینه و ناراحتی می شود و برای آرامش دل خود نیز به نتیجه نخواهیم رسید.

بهترین توصیه این است که مجادله ممنوع.